روز معلم گرامی باد.

«دوازدهم اردی بهشت» روزی است که قلب دو دسته به تپش در می آید: معلمان، برای محبت دیدن و دانش آموزان برای ابراز محبت. چه بسیار رویدادهای عاطفی و انسانی در این روز اتفاق می افتد که خاطره ی آن ها تا سال های سال در ذهن ها می ماند و بر زبان ها جاری می شود و بر کاغذها نقش می بندد؛ این رویدادها: به ویژه در دبستان ها اتفاق می افتد که از امواج عواطف سرشار است و چشمه های صمیمیت و دوستی در آن ها می جوشد. در روایتی از یکی از ائمه ی معصومین (ع) آمده است که هل الدین الا الحب؟ آیا دین چیزی جز دوست داشتن است؟ و اکنون با تأسی به این سخن می توان گفت: آیا معلمی چیزی جز دوست داشتن است؟ دوست داشتن نونهالان، نو آموزان، دانش آموزان، نوجوانان و ... . امید که جز این نباشد.

گفت استاد: مبر درس از یاد

یاد باد آن چه به من گفت استاد

یاد باد آن که مرا یاد آموخت

آدمی نان خورد از دولت یاد

هیچ یادم نرود این معنی

که مرا مادر من نادان زاد

پدرم نیز چو استادم دید

گشت از تربیت من آزاد

پس مرا منت از استاد بود

که به تعلیم من ایستاد آزاد

هر چه می دانست، آموخت مرا

غیر یک اصل، که ناگفته نهاد

قدر استاد نکو دانستن

حیف استاد به من یاد نداد

گر که مرده ست، روانش پر نور

ور بود زنده، خدا یارش باد!